Donderdagavond zag ik weer een aflevering van Tygo in de psychiatrie. Rayfano is een jongen van 11 jaar oud die de diagnose ADHD heeft. Rayfano krijgt van zijn moeder ritalin om op school rustiger te zijn. Sinds Rayfano ritalin slikt, heeft hij betere cijfers op school en zijn de leraren beter te spreken over hem. Ik voel mijn nekharen al weer overeind gaan, met het idee dat een kind zich aan moet passen aan het systeem.
Op de vraag van Tygo wat het verschil is tussen de medicijnen in nemen en ze niet innemen, legt Rayfano uit dat hij zonder medicijnen iets wil doen, er niet over na wil denken, maar gewoon iets wil doen. Met medicijnen denkt hij eerst rustig na voordat hij iets gaat doen wat hij wil doen. Op zich positief zou je denken.
Op de vraag of Rayfano blij is met de medicijnen geeft hij aan dat hij dat alleen is wanneer hij een Citotoets heeft. Ook zo’n systeem dingetje. Het liefst zou hij stoppen met de medicijnen en ze stiekem in de prullenbak gooien. In het weekend en in de vakanties gebruikt hij geen medicijnen omdat zijn moeder weet dat hij het niet fijn vindt.
Rayfano legt uit wat er bij hem in de hersenen gebeurd als hij ritalin slikt;
‘In het begin gaat het floep omhoog, dan nemen ze af en als het bijna uitgewerkt is dan schiet het omhoog en gaat het omlaag. Dat geeft een hele rare trilling in mijn hoofd.’
Tygo vraagt aan de moeder wat ze zou doen wanneer de prestaties op school niet belangrijk zouden zijn. Dan zou ze meteen met de ritalin stoppen omdat haar zoontje er zo’n last van heeft. De trampoline is de beste aankoop die ze ooit gedaan heeft in haar leven. Rayfano wordt er rustig van in zijn hoofd wanneer hij trampoline springt.
Hoe komt het toch dat kinderen in Nederland zich aan moeten passen aan het systeem en dat het systeem zich niet aanpast aan de kinderen? En wat zou er gebeuren als we onze kinderen op de kleuterschool al leren mediteren? Ik denk dat ik het wel weet!
