Mandy Verkerk
Wanneer ik uit het raam kijk, zie ik een strakblauwe lucht. Ik ga mijn bed uit om water op te zetten voor een glas heet water met citroen en gember. Altijd een goed begin van de dag.
Vandaag gaan we een deel van de Märchenroute lopen. Het is een oude route waar sprookjes worden afgebeeld. Hij is echter wel vervallen, maar door het verval en doordat het geen officiële route meer is, wordt hij eigenlijk ook weer mooi.
Wanneer ik samen met Linda vanuit Traumhaft rechtsaf de berg oploop, vertelt ze honderd uit over wie waar woont, wat ze doen en hoe de mensen in Oberallach en de gehuchten eromheen met elkaar samenwerken. Zo worden de ‘plaatsnaamborden’ samen onderhouden en iedere zijkant van de weg heeft ook een soort eigenaar die dat stuk grond onderhoudt. Prachtig om te horen hoe Ron en Linda al helemaal zijn ingeburgerd en opgenomen zijn in de gemeenschap hier.
Terwijl we al kletsend hoger komen, wordt het uitzicht steeds mooier. Vanaf Altersberg kunnen we de Milstätter See zien. Onderweg komen we een oude boer tegen die ons aanspreekt. Ik hoor Linda in vloeiend Kärnterisch terugpraten. Geweldig om te horen. Het is echt een heel ander taaltje dan Duits. Ik merk dat ik een paar hoofdlijnen kan verstaan, maar dat is het dan ook wel.
We vervolgen de weg richting de Bergfriede Hütte, de weg draait linksaf verder de berg op en we komen in een dennenbos terecht. Na een uur wandelen zie ik rechts van de weg een klein wit hutje met zwarte raamkozijnen. Het hutje staat tegen de bosrandrand aan en kijkt uit over het dal. We besluiten om hier even te pauzeren en te genieten van de geluiden in de natuur. Ik pak mijn thermoskan uit mijn rugzak om koffie en thee te maken. Wat een heerlijkheid. Ik zou hier zomaar drie weken kunnen doorbrengen. We kijken uit over een helling met aan beide kanten bos. Aan de overkant van de groene helling zie ik bergen en nog een klein stukje van de Milstätter See.
We besluiten verder te lopen naar boven. Linda wil me aanwijzen waar de Bergfriede Hütte ligt. Wanneer we een paar honderd meter verder zijn, zie ik ineens sneeuw op het pad liggen. Af en toe zak ik tot halverwege mijn kuiten in de sneeuw. Geweldig om dit mee te maken. Vanaf dit punt zien we rechts beneden ons Gmünd met het Maltatal. Links van het Maltatal ligt de Bergfriede Hütte en weer verder naar links licht de hut van Erich en Herbert. Beide hutten leiden naar de Steinkopf. Later volgende week gaan we als het mogelijk is wegens de sneeuw boven in, naar de hut van Erich en Herbert. Het zal een flinke klim zijn en zeker de moeite waard.
Na dit uitzicht lopen we dezelfde weg terug tot dicht bij de hut waar we gezeten hebben. Hier lopen richting de Märchenroute. Ik merk dat naar beneden lopen een stuk zwaarder is dan omhoog. Raar is dat toch, vroeger sprong ik met mijn broer de berg af. Wie het eerste beneden was. En nu besluit ik dat ik de volgende wandeling toch echt mijn wandelstokken mee neem. Dat scheelt een stuk voor heupen en knieën. Verval komt met de jaren.
We vervolgen het pad linksaf de helling af. Daar zie ik de huisjes van de Märchenroute. Ik zie verschillende sprookjes voorbij komen. Hans en Grietje, Roodkapje, de Gelaarsde kat, Peter en de Draak. Aan het eind van de route kruipen we onder een lint door. Hier is het eind van de oude route en het begin van de nieuwe route. Linda wilde graag met mij de hangbrug over die hier is, maar die is helaas gesloten. We lopen een stukje terug en gaan links een pad naar beneden. We komen onder aan een klein watervalletje en vervolgen onze route links terug naar Oberallach. Terug in Traumhaft hebben we er 15 km op zitten. Ik merk dat ik behoorlijk zere voeten heb. Maar wanneer ik samen met Linda op het bankje voor de Stube zit, heerlijk in het zonnetje, besluiten we dat verval best mooi is. Niet alleen voor een sprookjes route maar ook voor ons als mens.
