Mandy Verkerk
Om 03.45 uur voel ik mijn horloge trillen op mijn pols. Vandaag vertrek ik naar Oostenrijk. De wandelcoaching week gaat definitief door. Ook met 1 deelnemer. Mijn twee rukzakken staan al klaar. Straks nog even de koelbox inpakken en dan is het tijd om te gaan. Net iets voor vijven stap ik de Moedmobiel in om te vertrekken.
Ik heb me voorbereid op een omleiding bij Keulen en een paar fikse wegwerkzaamheden. Bij Keulen word ik omgeleid via Düsseldorf. Daarna rijdt het gestaag door richting Würzburg. Maar dan begint de ellende. De wegwerkzaamheden houden vanaf hier niet meer op en het doorrijden wisselt zich af met langzaam rijden en stilstaan. Bij München stuurt de “om-om” me dwars door de stad. En na München is het rijden en stilstaan. Wanneer ik vlak voor Salzburg nog een keer tank, zie ik rook uit de Moedmobiel komen. Mmm, hopelijk zijn het over verhitte banden. Ik eet nog wat en zoek een toilet op, zodat de Moedmobiel kan afkoelen.
In Oostenrijk zie ik tot mijn verbazing geen enkele grenscontrole. Ik kan gewoon doorrijden. Totdat ik bij afslag Villach kom. Voor de A10 is het een en al file tot aan de Tauerntunnel. Vlak voor de tol is het alsof de hemel is opengebroken. De regen komt met bakken naar beneden. Wanneer ik de laatste tunnel uitrijd, is het droog en breekt de zon door. Het kan niet anders dan dat dit een goed teken is. Ik neem de afslag Gmünd, ga bij de rotonde naar links en volg de bordjes Trebesing. Na Trebesing Bad, neem ik de afslag naar rechts en daar rijd ik met een glimlach de berg op. Eindelijk na 14 uur rijden zie ik Traumhaft. Ik word warm onthaald door Linda.
’s-Avonds schrijf ik in mijn Moedboekje, net als wat ik van onze deelnemer verwacht; hoe ik de reis heb ervaren, welke droomreis ik deze week wil maken, welke bestemming ik voor ogen heb.
