De finale wandeling

Wekker loopt om 6.00 uur af en ik spring mijn bed uit. Vandaag de finale wandeling. We gaan naar de hut van Erich. In deze hut gaan we in augustus in ieder geval 1 nacht slapen. Ik ben serieus opgewonden om de tocht te gaan lopen. Boven op de berg schijnt nog erg veel sneeuw te liggen, dus we besluiten sneeuwschoenen mee te nemen. Ron zet ons met de auto in Zelsach af. En om 7.15 uur lopen we de berg op richting de hut van Erich. We komen onderweg echt helemaal niemand tegen. Na anderhalf uur zien we een hutje op een alm. Dit is de hut van iemand ander uit het dorp. We gaan daar toch even op een bankje zitten en doen ons tegoed aan de zelfgemaakte groente fritata’s met een bekertje thee. Wat een machtig uitzicht hebben we hier. We zien aan de overkant van het dal een paar bekende bergen voor ons. De Dobratch, de Gartenerkofel en de Goldeck. Waanzinnig! En voor deze bergen natuurlijk de Milstätter See. Maar nu kunnen we ook de plaatsten Seeboden en Spittal zien.

We lopen verder richting de hut van Erich. Al snel komen we sneeuw tegen en omgevallen bomen. Linda vertelt me dat de bomen allemaal zijn gesneuveld door de grote hoeveelheid sneeuw die de afgelopen tijd is gevallen. En verder gaat het door de sneeuw omhoog. Af en toe zakken we weg en meestal kunnen we gestaag doorlopen. In een uur zijn we bij de hut. We hebben nu nog beter uitzicht. We nemen het er even van en terwijl we bij de hut nog wat foto’s en filmpjes maken, belt Erich naar Linda. Hij vertelt ons waar de sleutel ligt, zodat we naar binnen kunnen. Hoe geweldig is dat. We nemen een schnaps om het te vieren en na een kwartiertje besluiten we verder te lopen richting de Ballon alm. Tien minuten later komen we op een grote witte vlakte met een klein berghutje links tegen de helling met wat naaldbomen. Vanaf hier kunnen we de Gmeineck zien. Deze berg lag de hele week in de wolken. Vandaag is het strak blauwe lucht rond deze berg, Een eindje verderop, besluiten we even te chillen en te genieten van het enorme uitzicht van uit deze sneeuwvlakte. Ik doe Linda voor hoe ik dit deed toen ik de Camino liep. Ik doe mijn rugzak af, haal een plastic zak tevoorschijn en ga heerlijk in de zon liggen met mijn rug tegen de rugzak. Dit is nou het echt Zwitserleven gevoel. Dit neem niemand ons meer af.

Ronde twaalf uur lopen we de route terug. Nog even een foto maken van de hut en we vervolgens on pad naar beneden. Halverwege gaan we weer even bij de eerste hut wat drinken. Wanneer we verder lopen naar beneden besluiten we toch nog even een stuk af te steken. Ik wilde avontuur en in ik krijg avontuur. We steken het pad af dwars door het bos. De helling wordt steeds steiler. Even staan we te overleggen of dit nu nog wel op een pad uitkomt. Maar ons gevoel zegt ons dat we de juiste kant op gaan. Ik voel mijn voeten schuiven in mijn schoenen. Wanneer we nog een stukje dalen zien we gelukkig de weg weer onder ons. Achteraf blijken we toch een aardig stuk afgestoken te hebben. Dat hebben we dan maar weer mooi geflikt. Rond 15.00 uur lopen we Zelsach binnen. Een uur later lopen we het oprit van Traumhaft weer op. Wat een fantastische dag was dit. Ik had het niet willen missen.

Morgen weer met mijn Moedmobiel naar huis. Ik zal nog lang nagenieten van deze mooie week, vol gastvrijheid van Linda en Ron.

2

Deel post: