Mandy Verkerk
Om half negen start ik de motor van de Moedmobiel. Ik besluit richting Gmund en het Maltatal te rijden. Gewoon even een dagje toeren en op zoek naar campings voor de komende zomer, wanneer ik samen met mijn lief ga kamperen. In Gmund gooit ik de tank van de Moedmobiel vol en rijd ik richting Maltatal, op zoek naar camping Zechner. Wanneer ik in Fischertratten ben, volg ik het bordje camping. Vlak voor een bruggetje wat verder gaat de berg op zie ik rechts het bord van de camping staan. Nadat ik de Moedmobiel heb geparkeerd, loop ik richting receptie. Dat ziet er nog ernstig gesloten uit. Ik zie een groot grasveld met een paar bomen in het midden en aan de overkant aan de rand staan hoge coniferen. Ik loop om de receptie heen en ik kan me toch niet aan de indruk onttrekken dat er op dit terrein geen sanitair gebouwen zijn. Wanneer ik naar de overkant van de straat kijk zie ik wel een gebouwtje. Zou dat het dan zijn. Maar dan zie ik achter dit gebouwtje een kerkhof en realiseer me dat dit gewoon een kerkje moet zijn. Ik maak een filmpje voor het thuisfront en zeg er lachend bij dat dit hem niet gaat worden. Op naar de volgende camping.
Camping Maltatal ligt verder op in het Maltatal. De naam zegt het al. Het is een mooie terassencamping die van alle gemakken is voorzien. We hebben er al eens gestaan met de kinderen, 23 jaar geleden. Ik rijd het terrein op en zie dat er nog niet veel is veranderd en tegelijkertijd zijn ze hier ook met de tijd meegegaan. Alles ziet er goed onderhouden uit.
Ik besluit verder het dal in te rijden en te genieten van de natuur die ik tegenkom. Een paar kilometer verderop neem ik links een afslag. Ik rijd het bruggetje over en vervolg de weg naar rechts. Na het restaurant wat ik passeer, zie ik een bordje waterval. Er gaat een pad links richting de berg. Dat zou een mooi paadje zijn voor Milo de boxer. Die kan niet goed tegen de hitte en dit paadje ligt lekker in de schaduw en loopt langs een stroompje.
Even later rijd ik terug richting Malta om nog even langs de bekendste conditorei van Gmund te gaan. Ik haal er een paar chocolade taartjes en een speltschnitte, gevuld met heerlijke vruchten. Lekker als toetje vanavond. De gebakjes leg ik bij Traumhaft in de koelkast en verder gaat de reis richting Spittal. Even in de stad kijken en een tochtje langs de Millstätter See maken. Misschien zie ik daar nog leuke campings. Omdat Spittal en de Millstätter See een eigenlijk een beetje tegenvallen, besluit ik met een omweg via Katschberg terug te rijden. Ik volg de A10 in de richting van Salzburg en wanneer ik de afslag Katschberg neem, zie ik dat er steeds meer wolken komen. Het lijkt wel of het in het Maltatal en bij Traumhaft beter weer blijft dan in de dalen eromheen. Ook in Katschberg valt de camping en het dal tegen. Wel pak ik op de terugweg richting Traumhaft de alternatieve route, de B99. Die weg leid me langs de Lieser terug naar Traumhaft. In Trebesing, het laatste dorp voor Oberallach, zie ik een bordje met Bergfriede hutte. Hier hebben we het al zo vaak over gehad, dat ik besluit de weg naar de Bergfriede hutte te volgen. Ik weet van Ron en Linda dat je er met de auto kunt komen. Voor het eerst van mijn leven rijd ik nu zelf een smal bergpad op. Normaal gesproken zit ik naast mijn lief in de auto. Hoe hoger ik kom, hoe meer ik de smaak te pakken krijg. Alleen het om me heen kijken wordt wat lastiger als ik zelf achter het stuur zit. Na een aantal kilometers kom ik door een gehucht boven op de berghelling. Ik zie een paar kleine kinderen die aan het spelen zijn. Ze steken allebei hun tong naar me uit. Kennelijk zijn ze geen vreemde auto´s gewend. Een paar scherpe bochten naar recht gaat de weg onverhard verder en ineens sta ik voor een oranje slagboom. Voor de slagboom staat aan de linkerzijde van de weg een oranje paal waar een geld automaat aan vast zit. Voor zes euro gaat de slagboom open. Met de wetenschap dat de Bergfriede hutte toch niet geopend is, besluit ik om te keren. Dit blijkt een uitdaging. De weg is net zo breed als de Moedmobiel en er rechts van waar ik sta gaat een inrit verder naar de weg waar ik vandaan kom. De uitdaging is dat de weg waar ik naar toe wil een meter lager ligt dan waar ik sta. Maar de Moedmobiel heeft niet voor niets deze naam en als je er in rijdt, ben je ook moedig. Ik steek een meter achteruit en draai de achterzijde van de Moedmobiel naar de bergheling. Daarna steek ik een halve meter naar voren en vervolgens weer achter uit naar de berghelling. Als ik nog een keer naar echts draai zou ik in een keer de helling af kunnen draaien zonder schade. En yes, het lukt. Grinnikend in mijn zelf rijd ik terug de berg af. Toch weer een avontuurtje beleefd vandaag. Wat is het leven toch leuk als je de moed hebt het onbekende te ontdekken.
