Mandy Verkerk
Om 4.30 uur voel ik mijn horloge trillen. Ik stap meteen uit bed en hoor dat de rest ook al wakker is. Over een half uur vertrekken we naar de Steinkopf. Deze top ligt op 1992 meter. Het weer is niet denderend, maar het is in ieder geval droog. Waarschijnlijk zien we niets van de zonsopkomst, maar we gaan wel de uitdaging aan richting het kruis.
Wat een knijter van een wandeling. Het pad gaat gestaag omhoog op oneffen ondergrond. Ook voor mij een behoorlijk pittige beklimming. Voor Erich en Linda niet. Ik zie ze beiden slenterend omhoog lopen. Ik zie dat D het zwaar heeft en met zichzelf in gevecht is. Linda en ik praten op hem in. Hij gaat hoe dan ook de top halen. Hoe vaak hij ook wil stoppen. En dan zie ik D dwars door zijn eigen barrières gaan. Stapje voor stapje haalt hij de top. Wat een fantastische prestatie heeft deze kanjer geleverd! En het bijzondere van moeder natuur is, dat het letterlijk een beetje opklaart. Heel voorzichtig komt er een beetje zonlicht door de wolken en af en toe mogen we een kijkje nemen in het dal. Wat een mooi symbolisch gebaar van moeder natuur en wat een geweldige ervaring.
De weg terug is een verademing en ik zie bij D een grote opluchting. We lopen samen op ons gemakje achter de twee doorgewinterde wandelaars aan de berg af. Als slagroom op de taart serveert Erich een uitgebreid ontbijt. Daarna pakken we onze spullen en rijden met zijn allen in de Duster de berg af. De afstand naar de hut blijkt toch 16 kilometer te zijn. We verbazen ons erover dat we gisteren zo’n afstand hebben gelopen.
In de middag besluiten we om nog even naar Spittal en Gmünd te rijden. In Gmünd loop ik nog even naar de Konditorei om heerlijke taartjes als toetje te halen voor vanavond.
