Misfit

Onlangs las ik een zeer interessant artikel over ´misfit´ waarin Remo Largo, kinderarts en onderzoeker, werd geïnterviewd. Het artikel bespreekt of je wel in de juiste werksituatie of gezinssituatie zit die bij jou past. Welk behoefteprofiel heb jij en worden die behoeften van jou wel vervuld? Heb jij bijvoorbeeld sterkt de behoefte om met je handen te werken en creatief te zijn? Hoe ziet jouw werkomgeving er dan uit? Zit je de hele dag achter een computerscherm cijfertjes in te vullen of ben je mensen aan het aansturen, terwijl je dat helemaal niet is wat bij je past.

Ik werd getriggerd tijdens het lezen van het artikel. Want dit is precies jarenlang mijn eigen worsteling geweest. Toen ik mijn Havo diploma tot twee keer toe niet had gehaald, omdat mijn vader was overleden en ik het jaar daarna de ziekte van pfeiffer kreeg. Ben ik me aan gaan melden bij de politie. Waarom eigenlijk. Nou ik dacht en vooral volwassenen in mijn omgeving dachten, dat dit wel iets voor mij zou zijn. Kon ik toch met mensen omgaan. Het werd een worsteling van 22 jaar waarin ik mezelf vaak tegen kwam. Daar waar ik moest handelen, bevroor ik. Daar waar ik de opdracht moest volgen, wilde ik creatief zijn. Daar waar de regeltjes werden aangescherpt, werd ik rebels. Iedere twee jaar, ging ik kijken of er iets anders voor me was. Zowel binnen de organisatie als buiten de organisatie. Buiten de organisatie was alleen een optie, wanneer ik me volledig om liet scholen en binnen de organisatie liet ik me steeds verleiden, dat te doen wat een ander dacht dat goed voor me was.

Nadat ik me eindelijk had omgeschoold tot psycholoog liet ik me weer verleiden tot een baan als zorg coördinator bij een groot ROC, met daarna nog functies als begeleider. Weer in een organisatie die van alles van mij wilde en waar geen of weinig ruimte was voor eigen inbreng en creativiteit. Totdat ik uiteindelijk een burn-out kreeg en verplicht na moest denken over wat nu werkelijk bij mij paste.

Waar kwam dit patroon toch vandaan? Vermoedelijk uit mijn de gezinssituatie van vroeger. Want wie was ik toen ik klein was? Wanneer is de beperking begonnen door te moeten aanpassen aan wat zogenaamd goed was voor mij. Dat gaat helemaal terug naar de vroege kindertijd. Ik was een meisje met lef, dat goed gemutst was, humor had en vrij wilde zijn.

Maar hoe kwam het dan dat ik een pad inging wat niet bij mij paste? Dat had te maken met de ‘zogenaamde tegeltje aan de wand’ die er in ieder gezin zijn. In mijn geval was het presteren, niet zeiken maar doorgaan, doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg, zekerheid voor risico en aanzien werd gepretendeerd niet van belang te zijn, maar eigenlijk was het wel zo.

Achteraf heb ik van mijn moeder gehoord dat ik in de tweede klas van de lagere school al had gezegd dat ik psycholoog wilde worden. Maar dat vond ze maar niets, al die ellende. En kijk nu, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ik ben het toch geworden. Weliswaar op mijn 40^e, maar toch.

Het is de kunst om in onze snelle en competitieve samenleving te leven naar je eigen basisbehoeften. Daarbij is het van essentieel belang om de verbinding met jezelf te zoeken en te houden, waardoor je weet wie je bent en wat je behoeften zijn. Dan pas ga je echt leven, met alles wat daarbij hoort. Ik heb jarenlang in een misfit situatie gezeten en laat me niet meer verleiden om het nog eens te doen. Want van een misfit situatie word je ziek en creëer je een burn-out of erger.